Deze keer is de blog van Johannes!
Kennedy
Mijn eerste optreden als “muzikant” was eind jaren zestig.
De John F. Kennedyschool in de wijk Overvecht (Utrecht) was een openbare school en er was aandacht voor kunst en cultuur. Onder leiding van de juffen en meesters werden er toneelstukken en allerhande uitvoeringen voorbereid en uitgevoerd.
Aan de slag
Met drie klasgenootjes hadden wij besloten de Beatles na te doen. Dus zonder zelf een noot te kunnen spelen, een kunstje dat jaren later “playbacken” genoemd werd.
Gitaren werden thuis van spaanplaat en ijzerdraad ( snaren) gemaakt en voorzien van blitse kleuren.
Mijn moeder en ik haalden bij de slager een varkensblaas en legden deze in een emmer met water. De volgende dag spande je dit orgaan over een waspoeder-ton, en als hij na een paar dagen helemaal droog was had je een trommel.
Met een zaag, hamer en beitel maakte ik uit een houten plank een paar stokken. En één trommel is niks, dat had ik op televisie gezien dus ik moest op zoek naar meer onderdelen.
Mijn vader had op zijn bureau een roestvrijstalen schemerlamp staan. Zonder vragen confisqueerde ik die om te gebruiken als bekken. Met meccano ( voor de mensen geboren na 1970: google ff ) maakte ik een voetpedaal en het drumstel was compleet.
Van bezemstelen maakten we microfoonstandaards en met een beetje fantasie deed de afwasborstel dienst als microfoon.
De een had een haarstukje van tante op zijn hoofd, de ander tooide zich met de pruik van oma, mijn moeder had van wol en een alpinopet een pruik gemaakt en zo waren we ineens de Beatles.
Hey Jude
Het moet een aandoenlijk tafereel geweest zijn om vier gastjes van 10 jaar oud zo te zien ploeteren maar aan de andere kant: er was geen youtube of insta om te kijken of je voor paal stond of niet.
Het was doodstil die middag in de gymzaal toen de meester de naald op de plaat legde ( een van de ouders was zo vriendelijk om een o zo dure platenspeler inclusief versterker en speakers ter beschikking te stellen ) en Hey Jude schalde door de ruimte..
Het enige wat ik nog weet is dat ik zo zenuwachtig was dat het pedaal als vanzelf op en neer ging in een tempo dat ik in mijn beroepsbestaan nooit meer gehaald heb.
