Gastblog, geschreven door fan van het eerste uur David Sleetong
Na het beluisteren van de sneak preview van de zesde podcast van Babyboomerbeats, pak ik enthousiast mijn gitaar en speel het intro van “Just Breathe” van Pearl Jam. Het gaat mis bij de brug: verkeerde akkoord.
Via Google naar de site van Ultimate Guitar: ik bestudeer de akkoorden en kan weer verder. Als het weer misgaat leg ik de gitaar hoofdschuddend weg. Ik ben en blijf een intro-speler, en ik weet waarom.
Rob vertelt in de podcast dat er tikken in zijn elpees te horen waren, omdat hij steeds opnieuw hetzelfde stukje muziek opzette. Goed
luisteren, nog beter luisteren, net zolang totdat hij het snapte. “Zo ging dat vroeger.”
Ik ben strontjaloers op die leergierigheid, en op dat leerproces.
Het wordt tegenwoordig inderdaad te makkelijk gemaakt. Wil je een liedje spelen, dan zijn er op YouTube tientallen tutorials te vinden, met bijbehorende tabs. Geen noten, veel te moeilijk! Zo heb ik al vele nummers mogen leren.
Het probleem is dat het allemaal niet blijft hangen. Ik kan een nummer naspelen maar raak al ontmoedigd als ik een Gsus4add9 zie staan. Ja, doei, voor mij alleen hele akkoorden graag.
Ander nummer. Als ik dat nummer een week later opnieuw ga spelen, stop ik na het intro. Vergeten, en de computer staat uit. Te veel moeite.
Van muziektheorie heb ik namelijk geen kaas gegeten, dus ik kan zelf niks oplossen, omdat ik het niet begrijp.
Ik weet dat G, Em, C en D erg fijn bij elkaar horen, maar waarom dat is: geen idee. Dat er pentatonische toonladders zijn, en dat een blue note prachtig mooi is: razend interessant, maar ik wil gewoon een paar liedjes kunnen spelen.
Het ligt aan mij. Ik mis de diepgegronde interesse om de muziektheorie te doorgronden. Als ik dan toch op YouTube zit, waarom kijk ik dan niet de tutorials over toonladders?
Muziek is een taal. Ik kan wel praten, maar heb eigenlijk geen idee wat ik zeg. Het klinkt soms best lekker, en dat is voor mij blijkbaar genoeg.
Toch knaagt het. Ik kijk naar de fretten op mijn gitaar, luister naar de podcast en weet dat ik ook zo had kunnen spelen, als ik het maar anders had aangepakt.
Stomme YouTube, stomme ik. Stomme podcast.
