Forceren
De meest kwetsbare muziekinstrumenten zijn toch wel de stembanden.
Een koutje is zo gevat, en om tijdens een gig toch die hoge noot te halen, ben je al gauw geneigd om te gaan forceren: de volgende dag ben je vrij, en kan je stem weer een beetje bijkomen. En op naar het volgende optreden.
Een linke gedachte, want als je niet uitkijkt gaat het van kwaad tot erger. En zit je opeens met een stem die kwijt is..
Ahoy
Dat doet me denken aan Jo-Anne, één van de zangeressen van Fruitcake.
We waren één van de acts die speelden tijdens De Nacht Van Het Hart, een live TV-programma ten bate van de Hartstichting, dat plaatsvond in Ahoy Rotterdam.
In die tijd (beginjaren ’80) had je maar twee televisie-netten, dus half TV-kijkend Nederland stemde af op het programma. Best een kick toch, spelen voor een tjokvol Ahoy en miljoenen kijkers thuis!
Lekker
We hadden er zin in, er was echter een klein probleempje: Jo-Anne was haar stem kwijt..
In het nummer dat we gingen spelen zou ze ook een couplet de lead-partij zingen, en dat was op deze manier onmogelijk.
Wat te doen?
Jan en alleman ging zich er mee bemoeien. Honing had ze nodig! En dus werd ergens honing vandaan getoverd, en zat ze braaf aan de thee met heel veel honing. Helaas, geen verbetering te horen.
Het werd tijd voor wat grover geschut. Cognac had ze nodig! Binnen no time stond er een fles cognac in de kleedkamer. Het was even wennen voor haar, maar Jo-Anne werkte toch een flinke bel naar binnen.
Helpen deed het nog niet, maar het was in ieder geval lekker. En uit solidariteit dronken we natuurlijk een klein slokje mee..
Solo
Misschien was het psychisch! Dat er vanwege de zenuwen nu even geen fatsoenlijke noot uitkwam, maar wie weet, als we eenmaal aan het spelen waren kon het opeens over zijn!
Dus er werd een plan uitgedokterd.
Tijdens het eerste refrein zou Jo-Anne snel genoeg voelen of de stem terug zou zijn. Als dit het geval was kon ze gewoon haar partij zingen. Mocht het echter nog steeds hommeles zijn, dan zou ik een teken geven aan Benny, onze pianist. Hij zou dan een solo spelen op de plek waar de zangpartij zou moeten zijn.
Zo gezegd, zo gedaan. We begonnen het nummer, en hoorden al gauw dat het niks zou worden met haar. Onder het spelen gaf ik Benny dus een teken, en hij speelde een geweldige solo. Alsof het zo hoorde, niemand had iets in de gaten. Een mooi staaltje improviseren, terwijl we toch voor achtduizend mensen in de zaal en ik weet niet hoeveel mensen voor de buis moesten knallen!
Rust
Het optreden liep dus goed af. Voor de stem van Jo-Anne was het minder leuk: er bleken poliepen op te zitten, en ze mocht een half jaar niet zingen! Een beetje schuldig voelden we ons wel, ze had zich maandenlang moeten forceren vanwege de vele optredens, en moest nu gedwongen rust nemen. Gelukkig vonden we een invalster, die de honneurs voor een half jaartje kon waarnemen.
Wel een wijze les: luister naar je lichaam, neem voldoende rust, en cognac is lekker maar helpt niet!
P.S. Ik had graag een link geplaatst naar een clipje van ons optreden in Ahoy. Ik heb de beelden echter niet zelf, en bij Beeld en Geluid zijn ze niet goedkoop: het zou ruim 1100 euro kosten voor die 3 minuutjes van 40 jaar geleden..
Dus dan maar een foto van ons bij Toppop, dat is minder duur!
