#1 Favoriete concerten

Memories
Elke muziekliefhebber die wel eens een concert heeft bezocht, heeft een mooi verhaal bij een van deze optredens.
De een weet nog goed dat hij voor het eerst zelfstandig naar een andere stad mocht van zijn  ouders. Een ander vertelt over de troost die uit een concert werd geput na een verdrietige scheiding.

Zo hebben wij ook onze gedachtes bij bepaalde concerten. En met name de concerten die we zelf gedaan hebben. Een van de hoogtepunten uit onze carrière was de tournee in Japan die we met Fruitcake gedaan hebben. 
We hadden in Nederland na het succes van My Feet Won’t Move keurig een paar flops achter de rug, maar kwamen met I Like The Way sterk terug. Het nummer steunt op de pianomelodie, afgewisseld met een gezongen refrein (denk aan de muziek van Shakatak). Een hit en verschillende TV-optredens waren het gevolg.

Venus
Cees van Leeuwen, de vroegere manager van Shocking Blue, was in die tijd manager van de Dolly Dots. Hij had de meidengroep groot gemaakt in Japan, en vond I Like The Way een leuk nummer. Hij beloofde het daar aan de man te brengen, iets wat wij natuurlijk niet zomaar geloofden.
De verrassing was dan ook groot toen hij op een dag vanuit Japan belde: hij had I Like The Way verkocht aan Victor Records, als zijnde een nummer van een album! Klein probleempje: er was helemaal geen album…

Hij had dan ook meteen maar vast 10 dagen studiotijd geboekt in de Wisseloord studio’s. In die paar dagen knalden we er dus 12 extra nummers uit, en het album deed het zo goed in Japan, dat er getoerd moest worden.
Vanwege wat interne strubbelingen lag de band echter volledig op z’n gat. Alleen pianist Benny Baan en ik (Rob) waren nog over. Ook al vanwege het feit dat de Japanners niet van zang hielden, en het album dus volledig instrumentaal moest. Het was dus zaak om een band op poten te zetten voor de tour.

Wie?
Vanwege de uitgebreide toetsenpartijen hadden we als 2e keyboardman Walther Sell (o.a. ex Massada) gevraagd. Ik kende hem al sinds de middelbare schooltijd, en had al eerder met hem in een band gezeten, dus die keuze was niet moeilijk.
Als bassist vroegen we Jan Paul Driessen terug. Als jarenlange Fruitcaker konden we met hem lezen en schrijven. Bovendien had hij het album ingespeeld, dus hij kende het repertoire al, mooi meegenomen.

Rond die tijd had ik Johannes al leren kennen, en we hadden wel eens gejamd samen. Er waren meer gegadigden, maar hij sprong er duidelijk boven uit, dus met hem erbij was de band klaar om naar Japan te gaan.

Apart
Om het een beetje in perspectief te plaatsen: we hebben het over 1984. De tijd van vierkante stuivers, onverharde wegen en een stoomtrein. Er was dus nog geen internet, en we hadden geen idee hoe we daar zouden worden ontvangen, en of ze ons überhaupt zouden kennen.

Dat werd bij aankomst al wat duidelijker: er stond een tolk klaar, een chauffeur van onze eigen Fruitcake-bus, iemand van de platenmaatschappij, en ze hadden allemaal speciale Fruitcake-hoodies aan.
Eerste stop was het 4-sterren Tokyo Prince Hotel, met uitzicht op de beroemde Tokyo Tower.
En wat een surrealistische gewaarwording was: eenmaal in je hotelkamer aangekomen, zette je automatisch de TV aan, en het eerste wat je hoorde was een nummer van Fruitcake!

Lang verhaal iets korter: het was een succesvolle onderneming. 
Prachtige concertzalen, dol-enthousiast publiek, schitterend land!
We hebben daarna nog 2 albums speciaal voor de Japanse markt gemaakt, helaas nooit meer die kant op geweest.
Toch blijft het best apart, in Nederland bestonden we niet (meer), en daar waren we sterren..

Leuk om op terug te kijken!

P.S. Er zijn opnames bewaard gebleven van een van die concerten, Johannes heeft ze hier op Souncloud gezet. De audio-kwaliteit is niet super, maar de liefhebber luistert hier wel doorheen..;-)

Wie wat bewaart..
Chaka Kahn speelde een week eerder, en kostte 40 yen. Wij maar 38, we kennen onze plek..