Als je Laurel Canyon zegt, zeg je ook meteen Doug Weston’s Troubadour. Tenminste, als je er iets van af weet. Zo niet, dan volgt hier wat achtergrondinfo:
Doug Weston had een nachtclub in West Hollywood, eigenlijk op een steenworp van Laurel Canyon. Beginjaren ’60 was dit de plek voor folkmuzikanten om op te treden. En de folkmuziek was de basis voor wat de singer/songwriters een aantal jaren later deden.
Doug Weston had een neusje voor het binnenhalen van nieuw, onbekend talent. Zo kon het gebeuren dat de hele Laurel Canyon-clan te vinden was in de Troubadour. En omdat de ene na de andere artiest een plaat uit had, was de nachtclub rond de jaren ’70 the place to be.
Een paar voorbeelden van musici die er in het begin van hun carrière speelden: Linda Ronstadt, Jackson Browne, James Taylor, Carole King. Maar ook Van Morrison en Bonnie Raitt speelden er, of wat dacht je van Elton John? Zijn Amerikaanse succesverhaal begon ook aan de Santa Monica Boulevard.
Minpuntje van Doug Weston was zijn handelsgeest. Hij boekte al deze artiesten meteen voor een aantal keren. Voor een leuk bedrag als je beginnend en onbekend bent. Maar als je inmiddels een succesvolle plantenartiest bent, en je wordt nog steeds afgescheept met een zakcentje, dan gaat dat knagen.
Nu wilde het geval dat die platen werden gemaakt voor het nieuwe Asylum label van David Geffen. Geffen was een “muzikantenman”: hij kwam op voor zijn artiesten en zorgde er voor dat ze fatsoenlijke deals kregen.
Een conflict met Doug Weston was onvermijdelijk. En David Geffen had een originele oplossing: hij begon gewoon zelf een soortgelijke club, maar dan groter en mooier. Vervolgens boekte hij dezelfde artiesten, maar dan voor een goede gage. Zo zag je dus opeens Joni Mitchell of Neil Young op Sunset Boulevard spelen in The Roxy. En er zijn live-platen opgenomen door bijvoorbeeld The Crusaders, Frank Zappa, George Benson (Weekend in L.A.) en zelfs Bob Marley. Dat is andere koek dan wat er op dat moment nog in The Troubadour gebeurde..
De populariteit van The Troubadour daalde dus behoorlijk, maar de club bestaat nog steeds. Althans, als ze de pandemie weten te overleven, maar what else is new..
Ook wij hebben ons een paar jaar geleden gewaagd aan het prachtige repertoire uit die periode, en onze gelegenheidsband heette (hoe kan het anders) Troubadour. Voor de geïnteresseerden hier een link naar wat beelden!