In alle consternatie zijn we in de podcast bijna niet toegekomen aan Robert Johnson. En dat is jammer, want er valt best wat te vertellen over deze Delta blues-pionier.
Om te beginnen: hij speelde op een Gibson L-1. Althans, hij is gefotografeerd met zo’n gitaar in zijn handen. Maar mensen die hem kenden zeggen dat hij op een Kalamazoo KG-14 gitaar speelde. Dat zou best kunnen, omdat dat het budgetmerk van Gibson was. Ook is het niet onwaarschijnlijk dat hij op een resonator gitaar speelde. Dat is een model met metalen zgn. resonatoren, om de gitaar wat harder te laten klinken. Ook wel bekend als de dobro, genoemd naar de ontwerper.
Robert Johnson met de Gibson 
met z’n Kalamazoo 
de Resonator
Hoe lang speelde hij? Nou, niet zo gek lang, want hij was het eerste lid van de Club van 27… In die korte periode, gedurende de jaren ’30, heeft hij niet meer dan 29 nummers opgenomen. Toch was hij van grote invloed op zo’n beetje alle latere bluesgitaristen. En zijn een aantal van zijn nummers klassiekers geworden: wat dacht je bijvoorbeeld van Sweet Home Chicago?
Zijn bekendste nummer is misschien wel Crossroads. Ontelbare keren gecoverd, en niet door de minsten: van Eric Clapton tot John Mayer. Clapton is in 1999 zelfs begonnen met het organiseren van muziek-festivals onder de naam Crossroads. Hieraan hebben door de jaren heen tientallen geweldige muzikanten meegewerkt. Te veel om op te noemen, maar er staan op YouTube genoeg impressies van verschillende afleveringen.
En dan heb je ook nog de film Crossroads, uit 1986. In het kort gaat het over een talentvol gitarist, die de blues wil ontdekken. En met hulp van een oude kompaan van Robert Johnson op zoek gaat naar een verborgen 30e song van Johnson. Een typische jaren ’80 film, maar wel met mooie muziek van Ry Cooder. En een virtuoos gitaarduel tegen het einde van de film. Beide partijen van het duel zijn ingespeeld door gitaargod Steve Vai. In de film gaat het over de Crossroad, waarvan de mythe bestaat dat Robert Johnson zijn ziel aan de duivel had verkocht, om een betere muzikant te worden. De consequentie was dan, dat hij nog maar 8 jaar te leven zou hebben. Dit zou dus verklaren waarom hij al op zijn 27e is overleden. Een mooi verhaal toch?
Al met al een markante figuur, die zere een plaat verdient in de blues-eregalerij!